پنجره‌ای رو به معبود؛ در عبارت پردازی خودت گرفتار نشو!

چه حذف کردن، چه اضافه کردن. روایتی را هم از عبدالله بن‏سنان که از امام‌صادق(ع) نقل کرده بود، مطرح کردم و جهتش را هم عرض کردم که دعاهایی که مأثور هستند و ائمه این دعاها را به ما آموخته‏اند، رابطه‏ای بین آن دعاها با آن حاجتی که انسان در نظر گرفته است وجود دارد و چون رابطه هست، لذا اگر کسی بخواهد در دعا تصرف کند، قهرا با تغییر قالب، باعث بر هم ‏خوردن آثار دعا می‌شود.

از طرف دیگر پیغمبر‌اکرم(ص) فرمود: «إیّاکُمْ وَ السَّجْعَ فِی الدُّعَاءِ بِحَسَبِ أحَدِکُمْ اَن یَقُولَ‌اللهمَّ إنِّی أسْأَلُکَ الْجَنَّهَ وَ مَا قَرُبَ إلَیْهَا مِنْ قَولٍ أو عَمَلٍ وَ أعُوذُ بِکَ مِنَ النَّارِ وَ مَا قَرُبَ إلَیْهَا مِنْ قَولٍ أو عَمَلٍ». خدایا، من بهشت را از تو درخواست می‏کنم و آن گفتار و کرداری که من را به آنجا نزدیک می‏گرداند و از آتش و هر گفتار و کرداری که موجب نزدیک شدن به آتش می‌شود، به تو پناه می‏برم. حضرت اول می‏فرماید: «إیّاکُمْ وَ السَّجْعَ فِی الدُّعَاء»؛ یعنی سراغ عبارت‏پردازی کردن در دعا نروید.

با اینکه در ادعیه غیرمأثور قالب‏ریزی دعا در اختیار من است و قالب دعا را به‌خودم واگذار کرده‏اند تا در آن قالبی که دوست دارم، خواسته‏ام را مطرح کنم اما حضرت به ما سفارش می‏کنند حالا که می‏خواهی قالب‏ریزی کنی، به «عبارت‏پردازی» سرگرم نشو، هرچه به ذهنت می‏آید را راحت بگو. همین خواستن کافی است.

می‏خواهم به این نکته توجه دهم که هر چند قالب دعا در ادعیه غیرمأثور به‌خودت واگذار شده است که هر چه را که می‏خواهی بگویی بگو، اما گفته‏اند در عبارات و الفاظ‌گیر نکن که مثلا دعایت را ساخته و پرداخته کنی. سراغ این حرف‌ها نرو چون روح دعا این الفاظ نیست.